در دهه بیست زندگی، دن و توبی پس از فوت مادرشان، به عنوان والدین سرپرست برادر کوچکشان جیمی عمل می‌کنند. دن یک شوخی‌کننده کنایه‌آمیز است - مضطرب و کمی سخت‌گیر، توبی یک دل‌باخته ساده‌دل است که به دختران علاقه دارد و جیمی در شش ماه گذشته هیچ کلمه‌ای نگفته است. در دنیای جدیدی از مسئولیت‌ها قرار گرفته‌اند و دن و توبی از عهده آن برنمی‌آیند. آیا می‌توانند با عشق، کار و خویشاوندان مداخله‌گر کنار بیایند؟ یک چیز مسلم است: برادران تنها به یکدیگر تکیه دارند، زیرا این تنها چیزی است که دارند.